Laat ik maar gewoon uit de kast komen.
Ik ben een man van zekere leeftijd, getrouwd, twee kinderen… en ik heb moeite met feedback. Net als jullie hou ik mijn gezicht professioneel in de plooi en doe ik of ik tips waardeer, maar vaak moet ik slikken. Het duurt gewoon even voor ik het licht zie.
Het goede nieuws is dat dat uiteindelijk altijd lukt. En meestal levert het iets beters op.
Waarom dan toch zo hardleers? Wordt het niet eens tijd om volwassen te worden en feedback meteen op waarde te schatten?
Het ligt natuurlijk aan de verpakking. Hippe coaches zweren bij de sandwichmethode: eerst een complimentje, dan de kritische noot en tot slot nogmaals een opsteker. Als docent op de Pabo stak ik daar graag de draak mee. Soft gedoe vond ik het. Nu weet ik echter beter: een waarheid als een koe, kun je maar beter melken.
Een voorbeeld?
Samen met illustrator Martijn van den Ban werk ik aan een kinderboek. Bij zijn prachtige priegelstijl heb ik een verhaal bedacht over Kamiel, een autistische pinguïn die zijn drukke kolonie wil ontvluchten. Martijn kende nog wel een goede copywriter, eentje die de eindredactie wilde doen, Laura van Mourik.
‘Hoezo dan?’ dacht ik eerst, ‘Het verhaal is toch goed zo?’
Aarzelend stemde ik echter toe en niet veel later belandde Laura’s eerste feedback in mijn mailbox. In haar taalkundige verbeteringen kon ik mij vinden, maar ze had ook fundamentele kritiek – sorry, feedback - op het verhaal zelf. Waarom wilde Kamiel zijn kolonie ontvluchten? Was dat wel duidelijk genoeg? En wat is er eigenlijk zo verleidelijk aan zijn reisdoel?
Normaal is dit het soort feedback waar ik even op moet kauwen, maar waar anderen hun tips er als dwangvoeding in proppen, hanteert Laura de wortel en de stok. Haar aanpak is eigenlijk heel simpel: wat goed is benoemt Laura vaak en consequent, zodat ze de fundamentele feedback subtiel in de tussenruimte kwijt kan.
Dus toch die vermaledijde sandwichmethode!
Subtiel.
Vrijwel zonder verzet nam ik haar feedback ter harte en begon ik te denken over oplossingen, resulterend in een betere versie van het verhaal.
De moraal van dit blog?
Met mij is het prima samenwerken, vooral als je een beetje als Laura bent.
Reactie plaatsen
Reacties